درختان سکویا بزرگترین درختان شناخته شده در زمین هستند که تنها در شیب غربی سیرا نوادا و در ارتفاع بین 1300 تا 2100 متری رشد می کنند.
در پارک ملی یوسمیت، درختان سکویا وجود دارند. یوسمیت محل زندگی حدودا ۵۵۰ درخت سکویا است که در درختستان های مختلفی دیده می شوند.
نام هایی مثل درخت ماموت، درخت غول و سرخ چوب غول پیکر نیز از نام های درختان سکویا هستند.
درخت سکویا پوستی بسیار ضخیم به رنگ قرمز و قهوه‌ای دارد.
این درختان از شاخه مخروطیان و خانواده سرویان هستند.
قدیمی‌ترین درخت سکویای جهان بر اساس تعداد حلقه، عمری در حدود ۳۵۰۰ سال داشته است.
متوسط ارتفاع این درختان ۵۰ تا ۸۵ و قطر آنان بین ۶ تا ۱۰ متر میباشد.
یکی از نکات جالب در مورد ارتفاع درختان مدت زمانی است که باید برای رسیدن به ارتفاع ۷۶ متر سپری شود؛ این زمان ۲۰۰۰ تا ۲۵۰۰ سال تعیین شده است. بنابراین می‌توان نتیجه گرفت که اکثر درختان سکویا سنی بالای ۲۰۰۰ سال دارند.
درخت سکویا بعد از 12 سال میوه‌ای همچون درخت کاج تولید می‌کند.هر میوه 230 بذر دارد. بذر درخت سکویا۲۰ ماه نیاز دارند تا بالغ شوند. غالبا این بذرها سبز باقی مانده و به مدت ۲۰ سال بسته خواهند ماند. هر بذر چهار تا هفت سانتی‌متر بلندی و رنگ قهوه‌ای تیره دارند. این بذرها با آسیب حشرات یا در گرمای اواخر تابستان با خرد شدن فلس‌های میوه‌های مخروطی آزاد می‌شوند؛ هر چند که می‌توانند به‌مدت ۲۰ سال سبز و بسته باقی بمانند. درختان سکویا از اواخر زمستان تا اواسط بهار گل می‌دهند.
چوب درختان سکویای بالغ بسیار مقاوم در برابر فرسایش است اما به دلیل خاصیت فیبری و شکننده بودن، عموما برای ساخت و ساز مناسب نیست.
درخت سکویا جزو درختان زینتی محبوب در بسیاری از نقاط است. در بسیاری از مناطق اروپای غربی و جنوبی، شمال غربی اقیانوس آرام، امریکای شمالی به سمت جنوب غربی استان بریتیش کلمبیا، جنوب ایالات متحده، جنوب شرقی استرالیا، نیوزیلند و مرکز-جنوب شیلی از سکویا به عنوان درختی زینتی یاد میشود و شرایظ خوب برای رشد و نگهداری از این درخت است.
